ΤΟ ΜΙΣΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ

       Το μισάνοικτο παραθύρι

Στα πρώτα της Ανατολής μου ροδίσματα,

ολάνοιχτο του «σπιτιού» ήταν το «παραθύρι».

Κι αγναντεύοντας μια το «πολύαστρο του αιθέρα»

και μια του κόσμου γύρω μου το ακατάπαυστο πανηγύρι

βροντοχτυπούσε η καρδιά μ’ ερωτικά σκιρτήματα  

κι ο νους περιστέρι λευκό 

ξάνοιγε τα φτερά του κι υπερπηδώντας κενά του αέρα

στο πέλαγο ταξίδευε τ’ ουρανού το γαλανό.

Κι η ψυχή, ω, νιογέννητο άστρο η ψυχή,

Έπλεε παιχνιδίζοντας με του φωτός τα κύματα

και ραντισμένη απ’ τ’ αυγινά της δροσιάς φιλήματα,

ευχαριστήριο άσμα έψαλε στη ζωή

Μα τώρα το «παραθύρι» πώς το ’χει ο χρόνος «σκεβρώσει»

και «τρίζει» στ’ άνοιγμά του μ’ ήχους στριγκής φωνής!

Λες και χάθηκαν οι καλοί «τεχνίτες» από προσώπου γης,

και δεν βρήκα «μάστορα» ως τώρα, ικανό να το επιδιορθώσει.

Κι ο «βοριάς» στις γρίλιες του που ‘χει σκαλώσει

Αχ, δεν μερώνει, δεν σταματά να φυσάει μ’ ορμή

και διάπλατα να ’ναι ανοικτό, δεν τ’ αφήνει στιγμή.

Στην κόντρα του όμως πεισμώνω κι εγώ.

Κι αντιπαλεύοντάς την κάθε πρωί

όλη μέρα «στηρίγματα» βάζω μ’ απαντοχή,

ώστε απ’ τ’ άνοιγμά του το μισό 

του «ήλιου» να ’χουν πρόσβαση δέσμες φωτός

και τρέχω μ’ ανοιχτή αγκαλιά να τις καλοδεχθώ

του «σπιτιού» να ζεστάνω το εντός.

Κι έτσι σ’ ό, τι «βρέχει» ο Ουρανός,

ακόμα κι αν μπουμπουνίζει κι αστράφτει, να μην φοβηθώ

στον κρότο που κάνει ο κάθε κεραυνός,

αλλά μ’ εμπιστοσύνη το ουράνιο τόξο του να καρτερώ   

Και μες απ’ το «παγκόσμιο και το μερικό»,

σ’ ό, τι κουβαλάει και φέρνει ο χρόνος,

ζωής να ’μαι αποδέκτης αλλά και ζωής πομπός.

Ακόμα κι αν βαρύνεται υπέρμετρα και γέρνει ο ώμος

όσο ξανοίγεται μπροστά μου ο «δρόμος»,

σ’ ονείρων υψιπετή φτερουγίσματα, μ’ οίστρο ποιητικό,

μες απ’ το παραθύρι μου το μισ’ ανοικτό

να φεύγουν οι στοχασμοί μου ιχνηλάτης-προπομπός,

στ’ αχνάρια που μου δείχνουν σταθερά να πετώ.

Κι ακούγοντας την φωνή της καρδιάς, να τ’ ακολουθώ

για να μαθαίνω τί προστάζει ο αρχέγονος νόμος,

ώστε να μπορώ με τις αλήθειες του να ζω

σαν Άνθρωπος «καλός κι αγαθός»…..