ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ

Το πιο δύσκολο έργο

Με νου από αγνότητα γιομάτο,

στον ύπνο μας, ύπνο αθώου παιδιού

τί όμορφο που ήτανε το όνειρο το πρωτάτο

για το ξεκίνημα του ταξιδιού

σ’ έναν κόσμο του ωραίου και του αγαθού!

Και μες τ’ όνειρο πως φάνταζε πως γη

λουλουδιασμένος θα είναι κάμπος!

Κι εμείς πότε καβαλάρηδες στην διαδρομή

διαβαίνοντάς τον με χαρά παιχνιδιού,

πότε ως αετοί

σάμπως

απ’ τα χαμηλά πετούσαμε τα «κάτω»

και ως τα ύψη ανεβαίναμε του ουρανού!

Ω, απ’ του ονείρου το θάμπος

με νου χορτάτο,

πόσο ήταν ο «ύπνος» μας γαληνός!

Μα όταν «ξημέρωσε»,

ως άστρο είδαμε τότε φλογάτο

το όνειρο μας πως γοργοπέρασε

κι ως καπνός στον αέρα ενώ έσβησε

πίσω μας άφησε το μαντάτο…

πως στην στράτα καθενός,

είτε με του ήλιου την φωτιά

είτε με το χλωμό φως απ’ το φεγγάρι

οδεύοντας πάνω στην γη,

με τα όσα βούλεται ο θεός

και με τα όσα ποθεί

του ανθρώπου η καρδιά,

της μοίρας του ξετυλίγεται το κουβάρι

με το πιο δύσκολο έργο στην διαδρομή.

Χωρίς ονειροφαντασίας παιχνίδια πια,

ο καθένας παλικαρίσια στην γη περπατώντας

με την καρδιά να τραβάει μπροστά,

αλλά ρίχνοντας τα μούτρα κάτω,

άλλοτε κλαίγοντας άλλοτε γελώντας

με της ψυχής του το δυναμικό,

τους μύλους του μυαλού να γυρνά

και για το όνειρο το πρωτάτο

ακάματος να στρωθεί στην δουλειά  

ώσπου από στοιχειό πλασμένο με χώμα και νερό

σε πνεύμα η οντότητα του να μεταλλαχθεί

και η μέσα του πυρκαγιά  

με φλόγα ιερή

Φως να γίνει!

Και αυτό το φως ν’ ανεβαίνει ορθό

στην πιο ψηλή ουρανό-κορφή

και τίποτε να μην το σβήνει.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ «Η ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΕΜΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»